İletişimin bu kadar kolaylaşması beni korkutmaya başladı. İstediğimiz her şeyin parmaklarımızın ucunda olması kolay elde etmeyi sağlıyor.

Kolay elde edilen şey de kolay tükenmeye mahkûm.

Bu, her istediğiniz önünüze sunulurken elde etme zaferinin verdiği duyguyu yaşayamamak ve sıradan bir sorunu olağanüstü görmeye sürüklüyor. Her şeyi ve herkesi bu kadar meşakkatsiz elde edebilmek insan ilişkilerinin sonunu getiriyor, basitleştiriyor,  insanı yalnızlığa, tatminsizliğe ve tembelliğe sürüklüyor.

Tüm bu kolaylıklar çıkmadan önce insanlar istekleri için gayret sarf etmeye mecburken şimdi bilgisayarın bir düğmesine basarak istenilen her şeyi elde etmeleri mümkün. Bu kadar çabuk elde etmek insanların hevesini kırıyor, Çaba harcamayan bir bireyin zaten hiçbir özveride bulunmadan elde ettiği şeyler,  sıradan hale geliyor. Ve gerçekten çabalamaları gereken bir yola çıkmaları gerektiğinde bunu nasıl yapacaklarını bilmedikleri için sudan çıkmış balığa dönüyorlar.  Bezginlik gün yüzüne çıkıyor. Bu sonsuz döngü insanın yerinde saymasına neden oluyor ve artık kişiler kendilerini geliştirmek için artık efor sarf etmiyor.  Her şeyi ve herkesi elde edebildiğini gören insanoğlu bir süre sonra bundan sıkılıyor, çünkü hiçbir zaman başarısıyla tatmin olamıyor.  Bu, insanı  psikolojik bozukluğa ve yalnızlığa sürüklüyor. İnsanlar yabanileşmeye ve birbirlerinden uzaklaşmaya başlıyorlar.

 En kötüsü de yeni kuşak bunu fark bile edemiyor çünkü elde etmeyi birkaç tuşa basmak sanıp aslında hiçbir iş yapmadan büyük şeyler başardıklarını düşünüyorlar.  Kendini olduğundan fazlası görmek insanı toplumda küçük düşürüyor.

Artık insanların arkadaşlık, iş, eğitim, aşk ve eğlence buldukları yer küçük ekranlar haline gelmiş durumda. 

Eğitimde artık bütün dersler, kitaplar, notlar hepsini bir tıkla bulmak mümkün. Öğrenci derse gitme zahmetine bile girmeden okuyup ezberleyerek sınavlarını geçiyor. Fakat iş hayatında bu bilgileri kullanamıyorlar çünkü ezberlenen bilgiler geçici hafızamızda depolanıyor ve süreksiz oluyor.

Aşkta, gençler çeşitli internet sitelerinden sevgili arayışına girişiyor. Yüzünü görmeden evde yatarak klavyede birkaç tuşa basarak bu koca duygu köreltiliyor.  Anlamı ve değeri azalıyor.

Hatta tanımadıklarını yüzünü dahi görmedikleri insanlarla arkadaş olmak yeni bir moda oldu! Önce facebook oradan msn oradan telefon numaraları ve buluşma planları yapılıyor. Bu aynı zamanda güven duygusunun da köreltiyor. İnsanlar herkese güvenmeye,  ardından hayal kırıklığına uğramaya başlıyor. Aşk ve arkadaşlık olgusunda bütün heyecanlar ve değerli anlar yitirilmeye ve değeri giderek azalmaya devam ediyor.

Bu konuda aileler büyük rol oynuyor. Kendi rahatları için çocukların ellerine telefonlarını tutuşturup kafalarını dinliyorlar fakat bu sırada çocuklarının kafasına neleri soktuklarının farkında değiller, elinden telefonunu düşürmeyen nesil  gördüklerinde şaşırmaları anlamsız.

Bu, teknolojinin kötü bir şey olduğundan değil bizim nasıl ve nerede faydalanacağımızı bilmememizden kaynaklanıyor. Amacına uygun kullanılmayan bu lütuf,  bizim yanlış kullanımımız yüzünden hayatımızı kötü yönde etkiliyor. Hayatımızda var olan şeyleri desteklemek için kullanmamız gereken teknolojiyi hayatımız yapıyoruz. İşte bundandır yalnızlık hastalığına yakalanmamız.

Sevgi Yağmur Bulut